De botsing van de technocraten met de echte wereld
Neuroloog Jan Bonte bundelt zijn blogs in De Gifbeker
Dankzij zijn columns, blogs en vlijmscherpe tweets begrijpen de duizenden lezers van Jan Bonte waarom we leven in een technocratische nachtmerrie. We hebben het te danken aan een mondiale elite die de grip op de realiteit aan het verliezen is.
Als neuroloog was Jan Bonte voor veel van zijn patiënten de brenger van slecht nieuws. “Dat is inherent aan mijn vakgebied”, zegt hij. “Veel neurologische aandoeningen zijn niet te genezen. Soms had ik geluk en kon ik mijn patiënten verlichting bieden. Vaak was die mogelijkheid er niet en kon ik alleen troost geven. De mogelijkheid om te troosten was er altijd.”
Jan Bonte werkt sinds de nazomer van 2021 niet meer als neuroloog. Een indirect gevolg van Bonte’s verzet tegen de mondkapjesplicht en een direct gevolg van een succesvolle campagne van een groep internetactivisten die jaagt op dissidenten met een afwijkend standpunt over de coronapandemie. Via georganiseerde e-mailacties en de sociale media dwongen ze Bonte’s werkgever om de banden te verbreken met de ‘wappieneuroloog’ die het vertikte een mondkapje te dragen als dat zijn werk als arts onmogelijk maakte.
Bonte was toen al een publieke figuur die in zijn blogs en tweets ongeveer hetzelfde schreef als wat hij als arts deed. Hij diagnosticeerde angstwekkende fenomenen waartegen vooralsnog geen kruid gewassen was, maar deed dat op een manier die gelijkgestemde lezers duidelijk maakte waar ze aan toe waren. Ze putten kracht en troost uit het werk van de dwarse arts, al was het maar omdat Bonte zijn lezers vertelde dat niet zij gek waren, maar dat ze leefden in een tijd en samenleving die van God en gezond verstand was losgeraakt.
Onbespreekbaar
Jan Bonte schreef zijn eerste coronacolumn in 2020 ‘uit woede, frustratie en verbazing’ over de ineens razendsnel veranderende tijdsgeest. “Er was ineens sprake van een nieuw taboe”, vertelt hij. “Of beter geformuleerd, van een conglomeraat van taboes. Er kwam een nieuwe ziekte en er kwamen vaccins die de nieuwe ziekte zouden moeten voorkomen. Twijfel over de ernst van de nieuwe ziekte of over de werkzaamheid en de veiligheid van de vaccins was ineens niet meer toegestaan.”
Toen patiënten hem vroegen of ze zich nu wel of niet moesten laten vaccineren, antwoordde Bonte dat hij die vraag niet voor hen kon beantwoorden. Hij kon wel voor ze uitrekenen hoe groot de kans was dat ze, als ze zouden worden besmet met het nieuwe virus, ernstig ziek zouden worden of zouden overlijden. Die kans was in de meeste gevallen geruststellend klein en voor mensen met een aantal risicofactoren iets groter.
“Je neemt deel aan een loterij, waarbij je hoopt de hoofdprijs te winnen”, vertelde Bonte zijn patiënten. “Die hoofdprijs is dat je niet ziek zult worden en niet zult overlijden. Maar je weet nog niet wat het lot in die loterij gaat kosten. Die prijs kan meevallen, maar ook tegenvallen.”
“De vrijheid waarmee we ons kunnen uiten, wordt stapje voor stapje kleiner. Steeds meer standpunten zijn fout, krankjorum of verboden.”
Zijn kritische instelling leverde Bonte grote problemen op. Over de veiligheid van de vaccins was en is – op de sociale media, in de reguliere media en in de medische wetenschap – maar één standpunt toegestaan. De enige opvatting die verkondigd mag worden, is dat de kans op bijwerkingen nul of buitengewoon klein is. Wie opmerkt dat die veiligheid nog niet bekend is, geldt als een idioot die moet worden verbannen naar de marges van de samenleving.
“Dat is strikt genomen geen nieuw verschijnsel”, zegt Bonte. “Het is de uitkomst van een proces dat in onze samenleving al enkele tientallen jaren aan de gang is. De vrijheid waarmee we ons kunnen uiten, wordt stapje voor stapje kleiner. Steeds meer standpunten zijn fout, krankjorum of verboden.”
De komst van corona heeft dat proces versneld. Daardoor gebeurt nu in andere discussies over thema’s als migratie, stikstofdossier, de energietransitie en de oorlog in Oekraïne hetzelfde als met de coronapandemie. Wie afwijkt van een steeds smallere bandbreedte van toegestane meningen is ineens ‘extreem-rechts’, een ‘vrouwenhater’, een ‘racist’ en een verspreider van ‘desinformatie’.
Technocratische elites
Deze verstikking van het maatschappelijke debat, en het daarmee verbonden wegzuiveren van dissidenten, heeft alles te maken de technocratische elites die de belangrijke instituties van de westerse samenlevingen hebben veroverd, vermoedt Bonte, verwijzend naar het gedachtengoed van Mattias Desmet, Ronald Meester en Hannah Ahrendt.
“Ik geloof niet in samenzweringen van kwade geesten die in het geheim bijeenkomen en duistere plannen smeden”, bekent de neuroloog. “Wat we sinds 2020 zien gebeuren, is het resultaat van jarenlange besprekingen, symposia, rapporten en simulaties. Daar is weinig geheims aan. Op websites van organisaties als het World Economic Forum kun je nalezen hoe overheden, grote bedrijven, filantropen en allerhande experts zich hebben voorbereid op crises als de uitbraak van corona.” Zelfs de plannen om de reguliere media en de sociale media te censureren lagen al klaar.
Een andere belangrijke factor was de respons van China op het virus, getypeerd door lockdowns, mondkapjes en massaal testen. Zo ongeveer alle overheden hebben die aanpak, die China zelf tussen twee haakjes agressief heeft gepromoot, klakkeloos gekopieerd. Tegelijkertijd grepen allerlei NGO’s en bedrijven de kans aan om hun eigen projecten door te drukken, zoals het digitaal identiteitsbewijs.
Unknown unknowns
Toen in het voorjaar van 2020 de overheden in paniek, onder druk van de opkomende Chinese grootmacht en beïnvloed door bedrijven, NGO’s en filantropen hun antwoord op het coronavirus hadden geformuleerd, walste een technocratische Juggernaut over de wereld die alle vermorzelde wat op zijn weg kwam. Bijsturen was niet meer mogelijk.
“Technocraten leven in een kunstmatige werkelijkheid van modellen, rapporten en plannen”, verzucht Bonte. “Een kenmerk van technocraten is dat ze blind zijn voor de unknown unknowns: de dingen waarvan we niet weten dat ze bestaan, maar die wel belangrijk zijn.”
Het zijn de unknown unknowns waardoor de aanpak van de pandemie leidde tot een catastrofe. De technocraten die hadden bedacht hoe de wereld op een nieuw virus moesten reageren, hadden geen rekening gehouden met de desastreuze gevolgen van de lockdowns en het effect van sociale isolatie op jongeren. Ze hadden ook geen rekening gehouden met de mogelijkheid dat de nieuwe coronavaccins minder goed zouden beschermen dan de fabrikanten beloofden, en dat hun bescherming wel eens tijdelijk zou kunnen zijn. Ze hielden er ook geen rekening mee dat de vaccins ernstige bijwerkingen en sterfte zouden kunnen veroorzaken.
Nog steeds niet bij machte het bestaan van unknown unknowns te erkennen, klampen de technocratische elites zich vast aan hun draaiboeken en scenario’s. Nog steeds voeren de media een oorlog tegen wat zij zien als ‘nepnieuws’, nog steeds roepen overheden hun burgers op de zoveelste coronaprik te halen op basis van achterhaalde argumenten en nog steeds leggen de sociale media kritische stemmen het zwijgen op.
“In al die crises gebeurt hetzelfde. Wat je erover mag vinden, staat al min of meer vast.”
Over de botsing van de technocratische werkelijkheid met de echte wereld gaan Bonte’s blogs en columns. Hij schreef ze op basis van de door hem intensief bestudeerde wetenschappelijke literatuur en informatie van wetenschappers en experts in zijn snelgroeiende netwerk. Aanvankelijk gingen zijn stukken over de gaten in het onderzoek van Pfizer, myocarditis, de origine van het coronavirus, mediavirologen en andere aspecten van de pandemie. Later breidde Bonte zijn werkveld uit naar andere terreinen waar de macht en invloed van de technocratische elites voelbaar is, zoals het conflict in de Oekraïne, de klimaatcrisis, de energietransitie en de stikstofcrisis.
“In al die crises gebeurt hetzelfde”, zegt Bonte. “Wat je erover mag vinden, staat al min of meer vast. Wie zich afvraagt of er wel een klimaatcrisis is, is niet goed bij z’n hoofd en heeft al zijn krediet verspeeld. Wie zich afvraagt of het wel verstandig is de Oekraïne vol te pompen met westerse oorlogstechnologie is een Poetinvriendje. En altijd is er sprake van een machinerie die rücksichtslos over alle bezwaren heen dendert.
Kwaadaardig maar geniaal
Terwijl de technocratische elites de westerse samenleving steeds steviger in hun greep houden, zijn hun plannen aan het uitlopen in faliekante mislukkingen. De economie ontspoort, mensen wonen in koude huizen, in de oorlog in de Oekraïne blijkt het Russische leger een zwaar onderschatte tegenstander, de oversterfte en de omvang van vaccinatieschade zijn vrijwel niet meer te ontkennen.
Joseph Goebbels, de propagandaminister van Hitlers Derde Rijk, zou geweten hebben wat de westerse naties te wachten staat. “Goebbels was kwaadaardig maar geniaal”, typeert Bonte. “Van hem mocht propaganda mijlenver van de werkelijkheid verwijderd zijn, zolang propaganda maar aannemelijk bleef.”
Als propaganda zijn geloofwaardigheid verliest, waarschuwde Goebbels, beschadigt de propaganda het regime. En dat lijkt op dit moment in de door meerdere crises geteisterde westerse landen te gebeuren. De animo voor de zoveelste prik is verrassend gering. De populariteit van de meeste Europese regeringen, inclusief die van ons, is gedaald tot een historisch dieptepunt. Overal demonstreren mensen tegen de bemoeienis met de oorlog in de Oekraïne, de EU, de NATO en de torenhoge prijzen.
“Als je buiten komt, merk je nog weinig”, zegt Bonte. “Mensen doen boodschappen, maken een wandelingetje of drinken een kop koffie. Maar als je op onderzoek gaat en buiten het narratief durft te kijken, dan weet je dat er iets zit aan te komen.” Wat precies, dat weet hij niet. “Ik ben geen technocraat”, zegt hij. “Ik waag me niet aan het voorspellen van de toekomst. Er zijn veel te veel unknown unknowns.”
Op 1 november verscheen De Gifbeker, waarin 20 blogs van Jan Bonte zijn gebundeld.
