Waarom half Nederland niet gaat stemmen
De Provinciale Statenverkiezingen lijken een verplicht nummer: de opkomst ligt meestal iets boven 50 procent. Op 15 maart zouden niet-stemmers (zoals ik) zomaar een historische meerderheid kunnen gaan vormen, want het vertrouwen in de politiek is compleet foetsie. Waarom wenden zo veel Nederlanders zich af? Hoe komt het vertrouwen terug? Hoe wordt Nederland weer dat waanzinnig gave land?
Er is geen partij geweest waarop ik in het verleden vaker heb gestemd dan GroenLinks. ‘Groen’ stemmen leek me altijd de minst slechte optie. Je kon je er geen buil aan vallen. Maar o, wat heb ik me daarin vergist. In de afgelopen drie jaar heeft GroenLinks bewezen geen flauw benul te hebben van wat er eigenlijk in onze samenleving gebeurt. Jesse Klaver en zijn team denken graag groot en over de grens. Tussen de oren van Jesse heeft zich inmiddels een nieuwe werkelijkheid gevormd, a new world order. De ‘waarheid’ over klimaatbeleid, stikstof, inflatie, de energietransitie, de oorlog in Oekraïne, persvrijheid en mensenrechten is gestold in zijn miezerige hersenpannetje. De komende verkiezingen gaan GroenLinks en PvdA ‘samen vechten tegen het te ver doorgeschoten kapitalisme’. Ach gut, wie neemt Jesse Klaver eigenlijk nog serieus? Hij doet zijn best. Ik neem hem ook niks kwalijk (behalve dat hij überhaupt in de politiek zit).
Het wordt erger als politici schaamteloos gaan staan liegen. En dat gebeurt aan de lopende band. Harry Vermeegen ziet het ook. Harry over Christianne van der Wal op YouTube: “Ja vrienden, ik heb de indruk dat als je niet meer liegt in Den Haag, dan, dan… dan word je niet meer serieus genomen. Dat moet die Van der Wal streepje Zeggelink van stikstof ook hebben gedacht. Ja vrienden, Van der Wal streepje had helemaal geen dikke nee gehad in Brussel over de boeren. Nee. Over boeren was helemaal niet gesproken. Had Caroline van der Plas uitgevonden. Dat is keihard liegen vrienden. Vroeger kreeg je een motie van wantrouwen en werd je naar huis gestuurd. Dat is niet meer zo vrienden. Lieg maar raak, ga je gang en je blijft keurig zitten.”
(V)liegschaamte
Van (v)liegschaamte hebben Haagse politici geen last. En als ze niet liegen, wissen ze hun sms’jes. Of ze verdraaien de boel. Of ze sussen Nederland in slaap, samen met hun vriendjes van de media. Boem! Ik zie het gebeuren. Mark Rutte wordt geïnterviewd door Het Financieele Dagblad en het lijkt als twee druppels water op integere journalistiek. De vorm klopt. Goed geschreven, prachtige fotografie. En pure misleiding. Geen woord over die tienduizend Nederlandse vlaggen die ondersteboven hangen in de regio. Is dat niet een signaal waarvan elke politicus wakker zou moeten liggen? Natuurlijk wel, maar in zo’n tijd leven we niet. Onwelgevallige signalen worden doodgezwegen. De globalistische agenda is heilig en er bestaat geen krant in Nederland die daar nog van afwijkt.
De ‘vrije’ journalisten van onze gerespecteerde kwaliteitskranten hebben hun eigen ideologische gevangenis gebouwd. Maurice de Hond formuleerde het mooi: de media zitten gevangen in hun eigen verhaal. In de WOB-documenten worden ze zelfs ‘steunpilaar’ van de overheid genoemd. Dieper kan de journalistiek niet zakken. En met rolmodellen als Frénk van der Linden wordt er weer een nieuwe generatie klaargestoomd, net zo blind en net zo vooringenomen als hun helden.
“Een politica die waarschuwt voor polarisatie en zelf polarisatie de maatschappij in jaagt, is een gevaar voor de sociale stabiliteit van dit land”
Zwart is het nieuwe wit
Ziehier het spel van politici en journalisten. Zwart is het nieuwe wit. Van de pot gerukt is het nieuwe weloverwogen. Neem polarisatie. Sigrid Kaag maakt zich daar grote zorgen over. Onlangs op een partijbijeenkomst waarschuwde ze voor rechts-extremisten en complotpopulisten. Ze riep “alle redelijke krachten” in de samenleving op tot meer openlijk verzet. Hoe fout kun je zijn? Een politica die waarschuwt voor polarisatie en zelf polarisatie de maatschappij in jaagt, is een gevaar voor de sociale stabiliteit van dit land. Kaag zit daar voor ons. Ze wordt betaald door ons. In plaats van ons te verenigen, probeert ze ons uit elkaar te spelen. Je zou er expres meer vlees door gaan eten.
Politici veroorloven het zich want ja, iedereen moet mee naar het beloofde land. Maar steeds meer mensen zien dat het niet oké is wat er gebeurt. Het is niet oké dat Nederland vol wordt gegooid met 5G-masten, terwijl daarover nooit een publiek debat is gevoerd. Het is niet oké dat kritische wetenschappers uit de media worden geweerd. Het is niet oké dat we worden gedwongen partij te kiezen in een zinloze oorlog met alleen maar verliezers. Het is niet oké dat olie- en gasmultinationals, supermarktketens en farmaceuten miljardenwinsten maken, terwijl de gewone burger wordt gesloopt door werkdruk en onbetaalbare rekeningen. Waar is Jesse Klaver als je hem nodig hebt?
Accepteren we al het onrecht en bouwen we mee aan onze eigen gevangenis? Ja! Veel mensen zijn daartoe bereid. En dat is schokkend. Maar het contingent Nederlanders dat zich belazerd voelt, groeit en groeit en groeit: boeren, tuinders, vissers, de middenstand, toeslagenouders, ongevaccineerden, Groningers, klimaatsceptici, vredesactivisten, andersdenkenden, eenzame ouderen en onderbetaalde verpleegsters. Dat is half Nederland. Of meer. Stemmen? Toedeledoki.
Roeptoeteren
Hoe hou je het sprookje van de democratie overeind? In Den Haag weten ze het zelf ook niet meer. Het probleem van de vertrouwenscrisis staat al een tijdje op de radar en de oplossing is in geen velden of wegen te bekennen. In december 2021 verscheen de Atlas van Afgehaakt Nederland, die auteurs Josse de Voogd en René Cuperus schreven voor het ministerie van Binnenlandse Zaken. De Voogd en Cuperus lieten zien hoe “feitelijke of gevoelde maatschappelijke deprivatie” ertoe kan leiden dat mensen hun vertrouwen verliezen en ‘afhaken’. Wat zij zien, ziet iedereen die de ogen opent: individualisering en verharding. Nederland is geen waanzinnig gaaf land meer, hoe vaak Rutte het ook blijft roeptoeteren. Het Sociaal Cultureel Planbureau zag in de meting van oktober 2021 dat 60 procent van de ondervraagden de regering een onvoldoende geeft voor vertrouwen.
De tendens is duidelijk. Hoe nu verder? Op verzoek van de Kamer gaat binnenkort een commissie van start die onder meer gaat kijken wat er nodig is om ‘de veerkracht van de democratie te versterken’. Ik stel een andere oplossing voor en die is eigenlijk heel simpel. Onze politici moeten hun grootheidswaan loslaten en gewoon weer gaan kijken wat er voor hun neus gebeurt. Klaver en consorten zijn te druk geweest met de planeet, met Brussel, Big Tech, de WHO en het WEF. Laat ze weer landen in de polder en hun energie steken in het oplossen van de maatschappelijke problemen van Nederland in 2023: personeelstekorten in de (jeugd)zorg, polarisatie, depressies onder studenten, verslavingen, schuldenproblematiek, eenzaamheid, obesitas, groeiende inkomensverschillen tussen arm en rijk, oversterfte en schending van privacy.
“We zijn een land van denkers en doeners, ondernemers, ontdekkers, uitvinders en kunstenaars. Wij hebben het in ons om de veerkracht van de democratie naar onze hand te zetten”
Te veel politieke beslissingen worden genomen zonder dat de burgers daarbij betrokken worden. Het individu wordt niet meer gezien. Dat kan zo niet langer. De behoefte aan een open maatschappelijk debat is groter dan ooit. Precies daar zit de oplossing. Zodra er weer in alle openheid gesproken kan worden over alle hoofdpijndossiers, zonder uitsluiting en met respect voor elke mening, kan Nederland dit nare hoofdstuk afsluiten.
Als onze overheid de vertrouwensbreuk met de samenleving werkelijk wil herstellen, zal zo’n open debat op de een of andere manier gefaciliteerd moeten worden. Ook het referendum moet weer worden ingevoerd, zodat iedereen zich kan uitspreken over belangrijke zaken. Meer politieke beslissingen moeten worden gebaseerd op uitkomsten van burgerberaden en burgerfora. Daarmee helpen burgers hun volksvertegenwoordiging om beslissingen te nemen over complexe, vaak polariserende onderwerpen, zoals de invoering van de digitale euro, leefbare steden (zonder schending van privacy) of zelfbeschikking over je eigen lichaam.
Veerkracht
Maar met alleen wijzen naar politici zijn we er natuurlijk niet. Het individu zelf moet weer verantwoordelijkheid gaan nemen zonder klakkeloos al het onrecht te blijven accepteren. Dat lijkt misschien vaag maar is concreter dan je denkt. Eis je rechten op en zeg vaker nee als iets niet goed voelt. Wat heb je te verliezen? Oké, nee zeggen kan niet op ieder moment en in iedere situatie. Maar toch, elke dag zijn er mogelijkheden om stelling te nemen in plaats van kwezelachtig in de pas te lopen. Benut die momenten! Daarmee creëer je ruimte voor de manier waarop je zelf in het leven wilt staan, waarvoor je wilt strijden en waaraan je (met wie?) wilt bouwen. Hoe meer moedige mensen, hoe sneller het enorme potentieel aan creativiteit en power in Nederland weer opbloeit. We zijn een land van denkers en doeners, ondernemers, ontdekkers, uitvinders en kunstenaars. Wij hebben het in ons om de veerkracht van de democratie naar onze hand te zetten en van Nederland weer een gaaf land te maken. In zo’n land wil ik mijn stem uitbrengen. En met mij vele anderen.
