Nynke Kouwenhoven en haar paarden
Vlakbij Utrecht, in het dorpje Groenekan, ligt het weiland waar Nynke Kouwenhoven haar paarden heeft staan. Tussen de zeven paarden lopen ook schapen, lammetjes en kippen. Zelf woont ze vlakbij het weiland. Ieder jaar opnieuw vroeg ze aan de boer of ze haar paarden daar mocht stallen, maar het antwoord was steeds nee. Toch wint de aanhouder; na vijf jaar zeuren mocht het eindelijk.
Piatska is het oudste paard in de kudde. Ze is een Arabische merrie van 31 jaar en Nynke heeft haar al haar hele leven.
“Ik heb een hoop geleerd van haar door de jaren heen. Ik ben door haar anders naar dingen gaan kijken. Het is een heel gevoelige merrie die het lastig vindt om in een kudde met andere paarden te zijn die anders zijn dan zij.”
Wat Nynke zegt raakt me. Paarden spiegelen en bij deze zin voel ik mij persoonlijk aangesproken. Ik heb mij altijd al anders gevoeld. En ik heb het nooit prettig gevonden in een drukke menigte. Dus als Nynke vertelt over een paard dat gevoelig is en zich ook niet prettig voelt tussen de kudde, is het alsof Piatska mij spiegelt.
“Ik ben echt bewust op zoek gegaan naar een plek waar zij goed tot haar recht zou komen. Dit is iets wat ik pas veel later ben gaan inzien. Vroeger was ik ervan overtuigd dat je alle paarden gewoon bij elkaar kon zetten en dan zou het vanzelf wel goed komen. Maar nu realiseer ik mij dat je goed moet nadenken voordat je een kudde gaat samenstellen. Ik ben op zoek gegaan naar paarden van hetzelfde ras. In dit geval volbloeden, aangezien Piatska een volbloed is.”
Ik vind het frappant wat Nynke aanhaalt, wat betreft een plek vinden waar haar paard goed tot haar recht zou komen. Datzelfde heb ik gedaan voor mijn hond Simba, een gevoelige Rhodesian Ridgeback. Met de tegengestelde haarlijn op zijn rug, wat voor een buitenstaander lijkt alsof hij zijn haren omhoog heeft, wordt hij vaak niet begrepen. En als hij je lief vindt, laat hij zijn tanden zien. Of hij pakt zachtjes je hand met zijn bek. Met als resultaat dat mensen vaak schrikachtig reageren en Simba door hun reacties bang wordt. En dat genereert vervolgens stress bij mij en bij Simba. Op deze manier konden wij niet meer relaxed wandelen.
Wanneer je voor een dier kiest, moet je daar helemaal voor gaan. In goede en in slechte tijden. Waar Nynke op zoek ging naar een goede plek voor Piatska, ben ik drie jaar geleden datzelfde gaan doen voor Simba. Ik zocht een plek waar Simba gewoon zichzelf kan en mag zijn en waar ik ontspannen met hem zou kunnen wandelen. Ook ik heb een plek gevonden. Sindsdien wandel ik met hem in alle rust en zonder prikkels op een weiland, bij een boer en boerin vlakbij mijn huis. Een fantastische uitkomst waar ik heel dankbaar voor ben. Zoals Nynke leeft voor haar dieren, is voor mij dus zeer herkenbaar.
“Je moet goed nadenken voor je een kudde gaat samenstellen”
Leuk met mensen
Nynke is op zoek gegaan naar paarden voor haar kudde, die goed aan zouden sluiten bij Piatska. En zo kwam ze als eerste bij een andere volbloed terecht. Een rode merrie.
“Zij is een Argentijns polo paard. En bijna net zo gevoelig als Piatska. Ze is op dit moment drachtig en we wachten met smart op de geboorte van het veulentje. Daarna volgde Ranny. Ze kwam hier, omdat ze geblesseerd was. In het begin was ze zeer sceptisch naar mensen toe. Als ik de wei in kwam, wilde ze niets met mij te maken hebben. Toen ben ik gaan kijken tot op welke afstand zij zich wel veilig voelde, zodat ik haar wel mocht benaderen. Ze heeft inmiddels best veel vertrouwen en vindt het zelfs fijn om contact te maken met mensen. En de kudde heeft haar hier ook bij geholpen. Zo heb ik de kudde uitgebreid tot zeven paarden, die elkaar op alle fronten aanvullen. Ze staan 24/7 buiten. Ze kunnen bewegen en natuurlijk gedrag vertonen. En dat is zo belangrijk voor paarden. Het is zo leuk om te zien dat zo’n paard op een gegeven moment ontspant en lekker relaxed kan zijn. Ongeacht of dat nu in de kudde is of met mensen om haar heen. Het is nooit leuk om een dier te zien dat veel stress ervaart, dus het geeft veel voldoening als je ziet dat zo’n paard het toch weer leuk vindt met mensen.”
Wauw. Het lijkt wel alsof Nynke mijn verhaal over Simba vertelt. Ook hij ervaarde veel stress en dat vond ik zo erg voor hem. En het geeft inderdaad veel voldoening, een gevoel van innerlijk geluk, wanneer je je dier gewoon weer ‘happy’ ziet. Zo ervaart Simba geen stress meer en ligt hij goed bij de rest van de roedel thuis. Tussen mijn twee andere honden, de vier katten en onze twee konijnen die buiten vrij rondlopen voelt hij zich als een vis in het water. Missie geslaagd. En zo voelt Nynke dat met haar paarden.
Tastzintuig
Nynke is hoefsmid en fotograaf. Deze combinatie is voor haar ideaal. Ze zorgt zelf voor de hoeven van haar paarden en kan met behulp van fotografie alles wat haar dierbaar is vastleggen op de gevoelige plaat. Ze doet waar ze blij en gelukkig van wordt, terwijl ze in eerste instantie een andere richting op wilde gaan.
“Na vijf keer werd ik eindelijk ingeloot om diergeneeskunde te studeren. Ik heb uiteindelijk gekozen om hoefsmid te worden. Vroeger kwam er altijd een hoefsmid bij ons thuis en hij had altijd zoveel mooie verhalen. En het hele idee van dierenarts, het vrije beroep, kon ik eigenlijk ook vinden in de hoefsmederij. Ik heb een opleiding gedaan in Deurne en een jaar of 22 geleden ben ik dus hoefsmid geworden.”
Grappig. Omdat men altijd tegen mij zei dat je geen geld kon verdienen met schrijven, wat trouwens de grootste onzin is, wilde ik ook iets met dieren gaan doen. Het beroep dierenarts en diergeneeskunde is bij mij vaak de revue gepasseerd.
Zo’n acht jaar geleden is Nynke gestopt met het slaan van ijzers onder haar paarden.
“De hoeven zijn heel belangrijk. Het is echt een tastzintuig. En ijzers zorgen ervoor dat de hele doorbloeding van de voet minder wordt en de voet zijn werk als tastzintuig minder goed kan doen.”
Nynke heeft een filosofie van hoe je met paarden hoort om te gaan: “Geen angst, geen pijn, geen dwang, geen stress.”
Wat mij betreft geldt deze filosofie voor iedereen. Mens en dier.
Samen met haar dochter Wytske gaat ze zo’n twee keer in de week wandelen met de paarden. In alle vrijheid, zonder dat er iemand op hun rug zit.
“Elke dag moet je weer opnieuw verbinding met elkaar maken”
Inzichten
Niet alleen door het werken met paarden, maar ook door ze te fotograferen heeft Nynke veel van hen geleerd.
“Ze hebben mij zoveel inzichten gegeven. Niet alleen over de paarden, maar over mezelf en de wereld om mij heen. Ik probeer dat ook zoveel mogelijk door te geven aan andere mensen. Elke dag is weer een nieuwe dag en moet je weer opnieuw de verbinding maken met elkaar en kijken hoe je samen door een deur gaat op dat moment. Wanneer ik bijvoorbeeld niet lekker in mijn vel zit, heeft dit zijn weerslag op de paarden. Dan kunnen ze zomaar opeens een loopje met me nemen.”
Je merkt en ziet aan alles dat Nynke echt een eenheid is met de paarden.
“Dieren en paarden in het bijzonder maken een heel groot deel uit van mijn leven en ik zou niet goed weten wat ik zonder dieren in mijn leven zou moeten. Het brengt mij heel veel rust en vrijheid. Paarden zijn gewoon eerlijk. Een spiegel. Het is heel fijn om met ze te zijn.”
Die laatste woorden van Nynke kan ik helemaal beamen. Ik ervaar hetzelfde met mijn roedel. Nynke hoef ik niet uit te leggen waarom ik mij zo intens gelukkig en relaxed voel wanneer ik mijn dieren om mij heen heb. Het is een soort chemie en een onvoorwaardelijke vriendschap. Ook ik kan mij geen leven zonder dieren voorstellen.
Bronnen:
-BinnesteBuiten, seizoen 2022, aflevering: 65
-Instagram van Nynke Kouwenhoven
-www.nynkekouwenhoven.nl
