Door blaasontsteking verloor Stephanie haar ongeboren dochtertje
Dat een blaasontsteking niet altijd onschuldig is, bewijst het trieste en zeer aangrijpende relaas van Stephanie van Horssen-de Kruif (32) waarbij een simpele onopgemerkte blaasontsteking de oorzaak bleek te zijn van de extreme vroeggeboorte van haar dochtertje Rowena, die daardoor kort na haar geboorte helaas overleed. Nog steeds begrijpt Stephanie niet waarom ze tijdens haar zwangerschap door haar medisch behandelaars niet beter is voorgelicht over dit ernstige risico. “Dan had mijn dochtertje Rowena in ieder geval een overlevingskans gehad. Nu is ze dood!”.
Op oudjaarsavond gaat het mis. Stephanie is op dat moment pas 23 weken en 5 dagen zwanger van haar eerste kind, en krijgt pijn in haar rug. Ze heeft niet het flauwste vermoeden dat het al om weeën gaat, want daarvoor was het natuurlijk véél te vroeg.
Tot dan toe is de zwangerschap redelijk probleemloos verlopen. Afgezien van extreme misselijkheid en er was iets afwijkends in de navelstreng geconstateerd tijdens de 20 wekenecho, maar dat was allemaal niet alarmerend zeiden de arts en verloskundige. “We keken zo enorm uit naar de komst van onze dochter. Het grote geluk lachte ons toe en we werden nu ineens een gezin. Ik begon me net een beetje beter te voelen na al die misselijkheid van de eerste zwangerschapsmaanden en hoopte dat het genieten nou eindelijk eens kon gaan beginnen.”
Maar het tegenovergestelde staat hen te wachten. De rugpijn die Stephanie op oudjaarsdag voelt, wordt steeds heviger en pijnlijker. “Eerst dacht ik nog: het zal wel bandenpijn zijn ofzo; ik zocht er niet echt iets achter. Maar op een gegeven moment werd het zo erg dat mijn man Ricardo mijn gezicht helemaal zag vertrekken van de pijn. ‘Dit is helemaal niet goed’, zei hij, en hij stond erop de verloskundige te bellen. Ik aarzelde, want ik had haar al vaker gebeld zonder dat er iets aan de hand bleek te zijn en wilde geen ouwe zeur zijn.”
Lees ook: Meer zwangerschap complicaties binnen drie maanden na stoppen met de pil.
Als ze de verloskundige toch hebben gebeld, komt ze ter geruststelling langs voor een controle. “Ze luisterde naar het hartje en dat was in orde. Vervolgens deed ze een inwendige controle en sprak ze woorden die ik nooit meer zal vergeten. ‘Ik ga eerlijk tegen jullie zijn. Je hebt al 4 centimeter ontsluiting, je bent dus al aan het bevallen.’ Dan stort je wereld in. Ik dacht meteen: dit is veel te vroeg, dit gaat mijn dochtertje niet redden.”
“De gynaecoloog in het ziekenhuis zei: ‘Jullie dochter gaat nu geboren worden en ze gaat het helaas niet redden’.”
Vrij snel daarna wordt wordt Stephanie per ambulance naar het Erasmus MC in Rotterdam gebracht, waar al een heel medische team voor haar klaar staat. “Eenmaal in de verloskamer bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Ik begon ook steeds meer druk te voelen; persweeën denk ik. De weeën probeerde ik weg te puffen, maar ineens braken mijn vliezen. Net als in de film; met een hele grote golf. Mijn lichaam nam het op dat moment over. Ik kon het niet tegenhouden. Op dat moment zei de gynaecoloog: ‘Je gaat nu bevallen, jullie dochter gaat nu geboren worden en ze gaat het helaas niet redden.’”
Die harde directe woorden dringen op dat moment niet tot beide ouders door. “Ik denk dat Ricardo en ik allebei dachten: dat zullen we nog weleens zien! Want vrienden van ons hadden hun zoon ook veel te vroeg gekregen, met 25 weken, en dat is nu een gezonde jongen van 9. Daar hielden we ons aan vast en dat gaf ons hoop.”
Heel veel liefde
Slechts een kwartier na aankomst in de verloskamer, komt dochterte Rowena na twee keer persen al ter wereld. “Dan hoop je op een actief, huilend baby’tje. Maar ze huilde helemaal niet, ze maakte geen enkel geluid. Ze bewoog wel, maar ze was erg verzwakt. Haar navelstreng werd doorgeknipt en ze werd op mijn borst gelegd. Ik voelde heel veel verdriet en pijn, maar ook intens veel liefde voor onze mooie dochter. Ik nam haar helemaal in me op. Ze was gaaf en compleet; er was niets raars aan haar te zien, behalve dat ze natuurlijk erg klein en prematuur was. Ik was zo bezig met haar als klein mensje bewonderen, dat ik me helemaal niet meer bewust was van de ernst van de situatie. Ook van de beperkte tijd, was ik mij totaal niet bewust.”
Op dat moment vroeg mijn man Ricardo, die de hele tijd muisstil is geweest, huilend: ‘Kunnen jullie echt niets voor haar doen?’ “Dat deed hij met zoveel pijn en verslagenheid in zijn stem, ik hoor het soms nog steeds in mijn hoofd. Het schudde me direct wakker. Waarom ben ik niet aan het vechten voor het leven van Rowena? Waarom lig ik hier maar naar haar te staren?” Maar de boodschap van de artsen om ons heen is pijnlijk duidelijk: ze kunnen helaas echt niets meer voor Rowena doen. Een uur later overlijdt hun kleine meisje, in de armen van haar vader Ricardo.
Schuldgevoelens en trauma
Als verdoofd en compleet verslagen, komen Stephanie en Ricardo de daaropvolgende dagen door, zich pijnigend met de waarom-vraag en de hoe-vraag.
- Waarom was dit gebeurd?
- Waarom wist niemand dat dit kon gebeuren?
- Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
- Hoe hadden we dit kunnen voorkomen?
Stephanie worstelt daarnaast met schuldgevoelens en een soort van geboortetrauma: Rowena zat in haar lijf, had ze iets gemist? Dan belt het ziekenhuis, met de boodschap dat in de urine van Stephanie bacteriën zijn gevonden die op een blaasontsteking duiden. “Dat verbaasde me enorm; ik had helemaal geen klachten gehad. Ik vroeg meteen: kan dit de oorzaak zijn geweest van de vroeggeboorte? Dat wisten ze nog niet zeker, maar dat kon inderdaad het geval zijn.”
Stephanie wordt ‘compleet hysterisch’, zegt ze. “Voor mij was dat de bevestiging dat het echt mijn eigen schuld was geweest. Een blaasontsteking, dat voel je toch? Ik ben naar boven gerend, waar Rowena opgebaard in een bedje lag, en heb haar huilend mijn excuses aangeboden. Ik was ontroostbaar en ik kwam pas weer bij zinnen toen mijn man en schoonmoeder uiteindelijk wat verstand in me wisten te praten.”
Na verder onderzoek door het Erasmus MC, blijkt de blaasontsteking inderdaad de oorzaak te zijn geweest van de vroeggeboorte. “Zoiets simpels, zoiets banaals, heeft gewoon het leven gekost van ons lieve dochtertje. Hoe was het mogelijk dat ik er niets van had gevoeld?” Stephanie heeft zich sindsdien uitvoerig in de materie verdiept.
“Veel meer zwangere vrouwen blijken blaasontstekingen te hebben waar ze niets van merken. Waarom wist ik daar dan niets van, als het zo gevaarlijk kan zijn? De verloskundige had helemaal in het begin wel gezegd dat ik aan de bel moest trekken als ik vermoedde dat ik een blaasontsteking had, maar als je geen klachten hebt, kun je ook niets vermoeden. Het enige wat er bij mij op had kunnen duiden, was het feit dat ik veel harde buiken had. Dat heb ik wel aangegeven op mijn controles, maar dat kan zoveel oorzaken hebben. Bij ons is de juiste link helaas niet op tijd gelegd.” Het was heel simpel geweest om te controleren.
Lees ook: Hoe kun je niet weten dat je zwanger bent? ‘Je hoeft het niet te voelen’.
Geen preventief onderzoek
Wat bij Stephanie ook steekt, is dat er in Nederland niet preventief wordt getest op blaasontstekingen bij zwangeren, terwijl dat in landen als België, Frankrijk en Duitsland wel gebeurt. “Als ik 100 kilometer verderop had gewoond, had ik ook geen garantie gehad op een goede afloop, maar dan had Rowena in ieder geval een kans gehad. Het doet zo ontzettend pijn dat haar die kans is ontnomen. Had ik maar, had ik maar, had ik maar.”
Bij SHE Health Clinics kun je wel een afspraak maken voor een vrouwenconsult om het risico op zwangerschapscomplicaties te verminderen. Daarnaast kun je voordat je zwanger wordt een gynaecologische check-up laten doen; om te checken of down under alles in orde is.
Lees ook: Wat zijn de voordelen van een gynaecologische check-up?
‘Bewustwording en voorlichting móéten beter!’
Door haar verhaal te doen wil Stephanie graag helpen voorkomen dat andere zwangere vrouwen dezelfde nachtmerrie overkomt. “Als ik eerder had geweten hoe gevaarlijk een blaasontsteking tijdens de zwangerschap kan zijn, had ik zelf testjes gekocht om mijn urine te checken op bacteriën. En als die positief waren geweest, had ik alsnog naar de huisarts kunnen gaan voor een kweek ter bevestiging, gevolgd door antibiotica. Als je de informatie hebt, kun je zelf kiezen wat je daarmee doet. De bewustwording en voorlichting over dit serieuze risico móéten beter. Als ik dat kan bereiken, dan komt er in ieder geval nog iets goeds voort uit de dood van Rowena.”
Waarom niet altijd preventief testen op blaasontsteking?
Waarom testen we in Nederland niet preventief op blaasontstekingen tijdens de zwangerschap, terwijl dat in de landen om ons heen wel gebeurt? Dat heeft enerzijds te maken met zuinigheid, want het voegt kosten voor de zorgverzekeraars toe en het heeft mogelijk te maken heeft met een Nederlandse wetenschappelijke studie onder ruim 5.000 vrouwen. Daaruit bleek dat er nauwelijks een verband is tussen bacteriën in de blaas en zwangerschapscomplicaties, waaronder vroeggeboorte. Echter, niet alle vergelijkbare studies wijzen dezelfde kant op. Andere landen maken daarom vaak andere afwegingen en kiezen wel voor preventief urineonderzoek tijdens de zwangerschap.
In Nederland wordt overigens wél preventief getest bij risicogroepen. Dan gaat het bijvoorbeeld om vrouwen met suikerziekte (diabetes), met aangeboren afwijkingen aan blaas of nieren of met een immuunziekte.
Geen blaasklachten of atypische klachten
Een blaasontsteking komt bij zwangere vrouwen relatief vaker voor dan bij niet-zwangeren. Gemiddeld 2 tot 7 procent van alle zwangeren heeft bacteriën in de blaas die geen klachten geven. Van die groep ontwikkelt circa 20 tot 50 procent een blaasontsteking met symptomen als koorts, pijn of frequent kleine beetjes moeten plassen. Als je (pijn)klachten krijgt, kun je de ontsteking veelal behandelen met antibiotica. Maar het komt ook voor dat je helemaal geen klachten hebt, of atypische. Dat kan gevaarlijk zijn.
Hoe vaak een onopgemerkte blaasontsteking tot een fatale vroeggeboorte leidt, is lastig te zeggen. Want het directe verband is heel moeilijk aan te tonen. De aanwezigheid van bacteriën in de blaas wordt weliswaar geassocieerd met vroeggeboorte, maar bij een vroeggeboorte kunnen ook een heleboel andere factoren en oorzaken meespelen.
Lees ook: Coronavaccinatie leidt mogelijk tot miskraam.
Krampen, bloedverlies en frequent kleine beetjes plassen: dat kunnen tekenen zijn dat je een blaasontsteking hebt. Trek dan tijdig aan de bel bij je huisarts, verloskundige en/of gynaecoloog!
