Zwendel met klimaatdoelstellingen en de grote gevolgen
Op 12 december 2015 tekenden 196 landen het Akkoord van Parijs dat er op toeziet dat de opwarming van de aarde maximaal met 1,5% toeneemt t.o.v. het pre-industriële tijdperk. Om dat te bereiken moet de wereldwijde CO2 uitstoot fors worden gereduceerd. Om de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5°C, moet de uitstoot van broeikasgassen uiterlijk in 2025 pieken en tegen 2030 met 43% dalen, aldus de UN website over dit onderwerp. Sommige landen schenden echter nu al op grote schaal de in 2015 gemaakte bindende afspraken. Wie zijn dat, waarom en met wat voor effecten op ons land en de EU?
De werking van de Overeenkomst van Parijs
De uitvoering van de Overeenkomst van Parijs vereist economische en sociale transformatie, gebaseerd op de best beschikbare wetenschap. De Overeenkomst van Parijs werkt aan een vijfjarige cyclus van steeds ambitieuzere klimaatacties – of, opvoeren van die acties – uitgevoerd door de 196 ondertekenaars.
Sinds 2020 dienen landen hun nationale klimaatactieplannen bij de Verenigde Naties in. De zogenaamde nationaal vastgestelde bijdragen (NDC’s). Elke volgende NDC moet een steeds hoger ambitieniveau weerspiegelen ten opzichte van de vorige versie. Alleen de EU-landen lijken tot op heden zich daaraan te houden. Dat kost ook wat; € 1.000,- Miljard tot 2030 voor alleen de EU aldus pagina 3 van het EU Green Deal Investment Plan.
Maar echt spannend wordt het voor de EU vanaf 2030 tot 2050. In die periode moet maar liefst nog eens € 27 Biljoen – € 27.000 Miljard – extra worden bijgelegd om die 0% CO2 te realiseren, aldus adviesbureau McKinsey in deze publicatie. Wie kan dat in vredesnaam betalen??
De Overeenkomst van Parijs gaat er van uit dat ontwikkelde landen het voortouw moeten nemen bij het verlenen van financiële hulp aan landen die minder bedeeld en kwetsbaarder zijn. Ook is er voor het eerst de mogelijkheid om vrijwillige bijdragen van andere partijen aanmoedigen. Denk daarbij aan bijdragen van kapitaalkrachtige multinationals.
Vanaf 2024 wordt er door de Verenigde naties gemeten wat de voortgang per land is
Onderdeel van de Overeenkomst van Parijs is de organisatie van een verbeterd transparantiekader (ETF). Onder ETF zullen landen vanaf 2024 op transparante wijze rapporteren over de genomen maatregelen en vorderingen op het gebied van beperking van de klimaatverandering, aanpassingsmaatregelen en verleende of ontvangen steun. De VN voorziet ook in internationale procedures voor de beoordeling van de door de 196 landen ingediende rapporten.
De via de ETF verzamelde informatie zal worden meegenomen in de wereldwijde inventarisatie, die de collectieve vooruitgang in de richting van de klimaatdoelstellingen op lange termijn zal beoordelen. Dit zal leiden tot VN aanbevelingen voor landen om in de volgende ronde nog ambitieuzere plannen op te stellen.
De EU loopt (weer) voorop met fantasiebeelden over een mooie toekomst
De Europese Green Deal voorziet in een CO2-reductie van 70% in het jaar 2030 en een reductie met 100% in het jaar 2050. Bij de introductie van de Green Deal op 11 december 2019 sprak Ursula von der Leyen uit dat; “We willen de koplopers zijn in wereldwijde klimaatvriendelijke industrieën, in schone technologieën, in groene financiering.”
Er moeten dus honderden miljarden euro’s door de EU worden uitgegeven tot 2030 om die 70% reductie van CO2 te realiseren. En vanaf 2030 tot 2050 nog eens duizenden miljarden Euro’s.
Daarbovenop komt nog een batterij van honderden miljarden euro’s aan extra belastingen voor Europese burgers die vanaf 2024 moeten worden opgebracht in de vorm van persoonlijke CO2 belastingen op auto’s, brandstoffen, vliegreizen en stookkosten van je huis. Om nog maar niet te spreken over de extra heffingen op plastic verpakkingen en de kosten om je woning naar een lager energielabel te krijgen voor het jaar 2030.
Hoever is de EU tot op heden – 2023 – met die financiering?
Volgens een Amerikaanse publicatie van 7 juli jl. heeft de EU tot op heden slechts € 82,5 Miljard bij elkaar gesprokkeld en wordt die hele Green Deal een aanfluiting voor Europa; “The EU’s climate deal is 13 percent funded. How’s that going to work?”
In bovengenoemd artikel stelt VS econoom Mike Shedlock; “De euro vertoont fatale gebreken, en afgezien van de vrijheid van verkeer is de EU grotendeels een mislukking. Er zijn te veel culturele verschillen, verschillen in werkregels, productiviteitsverschillen etc. om de euro ooit soepel te laten werken. Het Italiaanse banksysteem is insolvent en de noordelijke staten onder leiding van Duitsland willen Italië of Griekenland niet redden, die volgens de begrotingsregels geen van beiden tot de EU zouden moeten horen. Conclusie; die Green Deal raakt niet gefinancierd.
Vanaf 2024 wordt er door de VN gemeten wat de voortgang per land is
China is al jaren de grootste CO2 producent ter wereld, zo blijkt uit onderstaande tabel. Daarnaast is China door haar eigen coronapolitiek – zero covid – in ernstige economische problemen geraakt. De productie van vele fabrieken aldaar hebben meer dan een jaar stilgelegen als gevolg van die politiek. Dat heeft tot een forse afkoeling van de Chinese economie gezorgd volgens dit artikel in de Economist. De groei bruto binnenlands product (bbp) van het land is dit jaar vergelijkbaar met dat van rampjaar 2009 toen de wereldwijde financiële crisis begon. Het Economist artikel spreekt zelfs over deflatie in China. Het tegenovergestelde van wat we in de EU meemaken.
Om de Chinese economie weer snel op gang te krijgen, heeft het land al in 2021 besloten om USD 100 Miljard in nieuw te bouwen hoogovens te investeren aldus The South China Morning Post. Deze worden allen gestookt op kolen hetgeen de fossiele brandstof met de hoogste CO2 productie is. De beslissing is direct in strijd met de gemaakte – bindende – afspraken in het Verdrag van Parijs.
Wat zijn de effecten van de investeringen in nieuwe Chinese kolencentrales?
Volgens Finse klimaatdenktank CREA heeft de Chinese staalsector sinds 2021 ongeveer 100 miljard dollar geïnvesteerd in nieuwe ijzer- en staalcapaciteit op basis van steenkool, ondanks overcapaciteit, lage winstgevendheid en China’s eerdere toezeggingen om de koolstofemissies te verminderen.
Chinese staalbedrijven hebben goedkeuring gekregen om tussen 2021 en de eerste helft van 2023 een enorme hoeveelheid nieuwe op kolen gebaseerde capaciteit te bouwen, waaronder 119,8 miljoen ton per jaar (Mtpa) aan hoogovens (BF’s) en 76,6 Mtpa aan basiszuurstofovens (BOF’s), volgens een rapport dat dinsdag 1 augustus jl. is vrijgegeven door het in Helsinki gevestigde Centrum voor Onderzoek naar Energie en Schone Lucht (CREA).
Wat betekent dit voor Nederland en de portemonnee van ieder van ons
Tegen de tijd dat de nieuwe Chinese centrales rond 2025 volledig operationeel zijn, zal hun CO2-uitstoot ongeveer gelijk zijn aan de totale CO2 uitstoot van Nederland, dat volgens CREA in 2021 meer dan 140 miljoen ton broeikasgassen uitstootte.
De Chinese staalsector draagt jaarlijks 15 tot 20 procent bij aan de uitstoot van broeikasgassen in China, op de tweede plaats na de energiesector, die volgens het Chinese Nationale Bureau voor de Statistiek goed is voor ongeveer de helft van alle nationale koolstofemissies.
Dus; vanaf het jaar 2025 produceert China een extra hoeveelheid CO2 die gelijk is aan de jaarlijkse hoeveelheid CO2 die Nederland momenteel uitstoot. China is daarmee in zware overtreding van het Verdrag van Parijs uit 2015 en maakt in feite alle Nederlandse investeringen in CO2-reductie volstrekt zinloos. Immers, wat Nederland reduceert, produceert China er weer bij. Nettoresultaat van alle Nederlandse inspanningen en investeringen is 0!
Welke zinloze investeringen gaat Nederland doen om CO2 te verminderen?
De EU Fit for 55-regelgeving is een groot pakket maatregelen om de CO2-uitstoot in de EU met maar liefst 55 procent te reduceren vóór het jaar 2030, slechts zeven jaar van nu. Voor Nederland betekent dit dat op korte termijn nieuwe wetten moeten worden gemaakt voor de volgende onderwerpen:
- De aanscherping, c.q. verhoging van het bestaande CO2 Emissiehandelssyteem (ETS)
- Opzetten van een apart Emissiehandelssysteem voor gebouwen, voor het wegvervoer en voor het gebruiken van brandstoffen.
- De geleidelijke invoering van een Carbon Border Adjustment Mechanism (CBAM) met bijbehorende belastingen.
- Strengere emissie-eisen voor voertuigen en bijmengverplichtingen voor biobrandstoffen. Dit werkt kostprijsverhogend op de benzine en dieselprijzen
- Het verhogen van de energiebelastingen
- Reduceren van het aantal lucht- en scheepvaartbewegingen
- Renoveren, c.q. aanpassen van ca. 400.000 Nederlandse woningen opdat Energielabels F en G verdwijnen. Dit gaat iedere woningbezitter met energielabel F en G tussen de €15.000 en €100.000 euro per woning kosten, aldus dit artikel van ING.
Ook wordt rekening gehouden met de mogelijke (forse) lastenverzwaring voor huishoudens, bedrijven en maatschappelijke organisaties (zoals maatschappelijk vastgoed), aldus deze Kamerbrief van het ministerie van Economische Zaken en Klimaat. De wetgeving die uit de EU-Fit for 55 regelgeving komt, zal alle Nederlanders direct in de portemonnee raken en de concurrentiekracht van ons land ondermijnen.
Al die duizenden Euro’s per Nederlander aan extra kosten en belastingen op de FIT For 55 EU-doelstellingen tegen 2030 te behalen, worden vanaf 2025 al door de Chinese industrie volledig tenietgedaan. Weggegooid geld.
Nu zul je wellicht zeggen; maar als Nederland dit allemaal niet doet, wordt het totale wereldvolume aan CO2 uitstoot vanaf 2025 nog eens groter met een jaarlijkse hoeveelheid van heel Nederland. Dat klopt, maar nu betalen wij met z’n allen voor iets dat – per saldo – volledig teniet wordt gedaan door een ander land.
Mijn conclusie is dan ook dat klimaatdoelstellingen alleen zinvol zijn als alle betrokken landen meedoen en de internationale afspraken nakomen. Als een “eiland” in de vorm van de EU of Nederland meedoen, is weggegooid geld.
